Γράφει ο Παναγιώτης Αλιμήσης
Ένα παλιό ρητό λέει: «Ο Γενάρης δεν γεννά μήτε αυγά μήτε πουλιά μόνο κρύο και νερά». Να λοιπόν που γεννά και φωτιές! Η πρόσφατη πυρκαγιά στον Ταΰγετο δεν θα προκαλούσε εντύπωση σε κανέναν, αν ήταν καλοκαίρι. Πως έγινε και έπιασε φωτιά το δάσος χειμωνιάτικα, μόνο ένας ψυχολόγος που έχει μελετήσει καλά τον ελληνικό χαρακτήρα μπορεί να βγάλει πόρισμα… Αυτό μας ξεπερνά. Εντάξει, φωτιές πιάνουν καμιά φορά τον χειμώνα, ωστόσο, στη Λακωνία είχαμε καιρό να δούμε τέτοια κινητοποίηση.
Ευτυχώς, η έγκαιρη παρέμβαση της πυροσβεστικής αποσόβησε μεγαλύτερη καταστροφή, σε ένα οικοσύστημα που θεωρείται - και είναι - από τα ομορφότερα και σπανιότερα σε χλωρίδα στην Ελλάδα. Κάηκαν 12 στρέμματα δασικής έκτασης, σύμφωνα με πληροφορίες που έγκαιρα συνέλεξε η APELA, όπου από την πρώτη στιγμή ενημέρωσε τους αναγνώστες της. Προς το παρόν, δεν έχει αποσαφηνιστεί πως ξεκίνησε το κακό, καθώς οι αιτίες παραμένουν άγνωστες.
Ως γνωστόν η χιλιοτραυματισμένη χώρα μας, σχεδόν κάθε θέρος «λαμπαδιάζει» με τα γνωστά, ολέθρια αποτελέσματα. Οι Αρχές, άλλοτε τάχιστα, άλλοτε όχι, κάνουν ότι μπορούν για να φέρουν εις πέρας την ανατεθείσα αποστολή, ειδικά οι πυροσβέστες, οι οποίοι ρίχνονται στη μάχη με τις φλόγες βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους.
Εμείς όμως οι απλοί «αγανακτισμένοι» πολίτες τι κάνουμε; Πως βοηθάμε;
Πέρα, από κάθε άλλη αιτία, είναι αδιαμφισβήτητο πως ο ανθρώπινος παράγοντας ευθύνεται για τον μεγαλύτερο αριθμό των πυρκαγιών. Για παράδειγμα, όποιος ανέβει στο καταφύγιο του Ταΰγετου το καλοκαίρι, θα δει πεταμένα κουτάκια αναψυκτικών, χαρτιά, γυαλιά, πλαστικά και υπολείμματα από… μπάρμπεκιου. Μέχρι την κορυφή του ¶η Λιά έχουν φτάσει τα «εκσυγχρονισμένα» απορρίμματά μας, μαζί με τα γκράφιτι της νεωτερίζουσας νοοτροπίας μας.
Όταν θα πάψουμε λοιπόν να τραυματίζουμε το περιβάλλον, και επαναπροσλάβουμε τον δημόσιο χώρο ως συλλογικό αγαθό (δάσος, θάλασσα, γήπεδο, πλατείες, κοίτες ποταμών, κάδοι απορριμμάτων κ.τ.λ), μόνο τότε θα έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για τα χυμένα σκουπίδια και τους «κακούς» πολιτικούς, οι οποίοι, σε τελική ανάλυση, βγαίνουν από τα σπλάχνα μας και την κάλπη! Αν περιμένουμε μόνο η αυλή μας να ναι καθαρή ενώ εκείνη του γείτονα «κλάιν μάιν», τότε δεν αξίζουμε καμία προσωπική πρόοδο. Ούτε ο γράφων.
Η καταστροφή που προκαλούμε γενικά στη φύση, δεν είναι μονάχα θέμα απροσεξίας, αλλά Δόλου και Τρόπου!
Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια… Γενιές μεγαλωμένες με νουθεσίες και μαθήματα οικολογίας από το νηπιαγωγείο κιόλας, ούτε μια φράση δεν συγκράτησαν. Ήταν βλέπετε στις 2 το μάθημα, μεσημεριάτικα, την ώρα της κοπάνας. Και παραμένει στις 2…με αποτέλεσμα η λογική του παραλόγου να συνεχίζεται…
